شماره ٤٣١: مي آيدم ز رنگ تو اي يار بوي آن
مي آيدم ز رنگ تو اي يار بوي آن
برکنده اي به خشم دل از يار مهربان
از آفتاب روي تو چون شکل خشم تافت
پشتم خم است و سينه کبودم چو آسمان
زان تيرهاي غمزه خشمين که مي زني
صد قامت چو تير خميده ست چون کمان
از پرسشم ز خشم لب لعل بسته اي
جان ماندم ز غصه اين يا دل و زبان
لطف تو نردبان بده بر بام دولتي
اي لطف واگرفته و بشکسته نردبان
اين لابه ام به ذات خدا نيست بهر جان
اي هر دمي خيال تو صد جان جان جان
ياد آر دلبرا که ز من خواستي شبي
نقشي ز جان خون شده من دادمت نشان
جانا به حق آن شب کان زلف جعد را
در گردنم درافکن و سرمست مي کشان
تا جان باسعادت غلطان همي رود
چوگان دو زلف و گوي دل و دشت لامکان
کرسي عدل نه تو به تبريز شمس دين
تا عرش نور گيرد و حيران شود جهان