شماره ٤٠٧: رو قرار از دل مستان بستان
رو قرار از دل مستان بستان
رو خراج از گل بستان بستان
کله مه ز سر مه برگير
گرو گل ز گلستان بستان
سخن جان رهي گفتي دوش
آن توست آن هله بستان بستان
اي که در باغ رخش ره بردي
گل تازه به زمستان بستان
اي که از ناز شهان مي ترسي
طفل عشقي سر پستان بستان
دل قوي دار چو دلبر خواهي
دل خود از دل سستان بستان
چابک و چست رو اندر ره عشق
مهره را از کف چستان بستان