شماره ٣٣٨: عيش هاتان نوش بادا هر زمان اي عاشقان
عيش هاتان نوش بادا هر زمان اي عاشقان
وز شما کان شکر باد اين جهان اي عاشقان
نوش و جوش عاشقان تا عرش و تا کرسي رسيد
برگذشت از عرش و فرش اين کاروان اي عاشقان
از لب دريا چه گويم لب ندارد بحر جان
برفزوده ست از مکان و لامکان اي عاشقان
ما مثال موج ها اندر قيام و در سجود
تا بديد آيد نشان از بي نشان اي عاشقان
گر کسي پرسد کيانيد اي سراندازان شما
هين بگوييدش که جان جان جان اي عاشقان
گر کسي غواص نبود بحر جان بخشنده است
کو همي بخشد گهرها رايگان اي عاشقان
اين چنين شد وان چنان شد خلق را در حقه کرد
بازرستيم از چنين و از چنان اي عاشقان
ما رميت اذ رميت از شکارستان غيب
مي جهاند تيرهاي بي کمان اي عاشقان
چون ز جست و جوي دل نوميد گشتم آمدم
خفته ديدم دل ستان با دلستان اي عاشقان
گفتم اي دل خوش گزيدي دل بخنديد و بگفت
گل ستاند گل ستان از گلستان اي عاشقان
زير پاي من گل است و زير پاهاشان گل است
چون بکوبم پا ميان منکران اي عاشقان
خرما آن دم که از مستي جانان جان ما
مي نداند آسمان از ريسمان اي عاشقان
طرفه دريايي معلق آمد اين درياي عشق
ني به زير و ني به بالا ني ميان اي عاشقان
تا بديد آمد شعاع شمس تبريزي ز شرق
جان مطلق شد زمين و آسمان اي عاشقان