شماره ١٠٦: بدار دست ز ريشم که باده اي خوردم
بدار دست ز ريشم که باده اي خوردم
ز بيخودي سر و ريش و سبال گم کردم
ز پيشگاه و ز درگاه نيستم آگاه
به پيشگاه خرابات روي آوردم
خرد که گرد برآورد از تک دريا
هزار سال دود درنيابد او گردم
فراختر ز فلک گشت سينه تنگم
لطيفتر ز قمر گشت چهره زردم
دکان جمله طبيبان خراب خواهم کرد
که من سعادت بيمار و داروي دردم
شرابخانه عالم شده ست سينه من
هزار رحمت بر سينه جوامردم
هزار حمد و ثنا مر خداي عالم را
که دنگ عشقم و از ننگ خويشتن فردم
چو خاک شاه شدم ارغوان ز من روييد
چو مات شاه شدم جمله لعب را بردم
چو دانه اي که بميرد هزار خوشه شود
شدم به فضل خدا صد هزار چون مردم
منم بهشت خدا ليک نام من عشق است
که از فشار رهد هر دلي کش افشردم
رهد ز تير فلک وز سنان مريخش
هر آن مريد که او را به عشق پروردم
چو آفتاب سعادت رسيد سوي حمل
دو صد تموز بجوشيد از دي سردم
خموش باش که گر ني ز خوف فتنه بدي
هزار پرده دريدي زبان من هر دم