شماره ٧٣: صد بار مردم اي جان وين را بيازمودم
صد بار مردم اي جان وين را بيازمودم
چون بوي تو بيامد ديدم که زنده بودم
صد بار جان بدادم وز پاي درفتادم
بار دگر بزادم چون بانگ تو شنودم
تا روي تو بديدم از خويش نابديدم
اي ساخته چو عيدم وي سوخته چو عودم
دامي است در ضميرم تا باز عشق گيرم
آن باز بازگونه چون مرغ درربودم
اي شعله هاي گردان در سينه هاي مردان
گردان به گرد ماهت چون گنبد کبودم
آن ساعت خجسته تو عهدها ببسته
من توبه ها شکسته بودم چنانک بودم
عقلم ببرد از ره کز من رسي تو در شه
چون سوي عقل رفتم عقلم نداشت سودم