شماره ١٤: گر مرا خار زند آن گل خندان بکشم
گر مرا خار زند آن گل خندان بکشم
ور لبش جور کند از بن دندان بکشم
ور بسوزد دل مسکين مرا همچو سپند
پاي کوبان شوم و سوز سپندان بکشم
گر سر زلف چو چوگانش مرا دور کند
همچنين سجده کنان تا بن ميدان بکشم
لعل در کوه بود گوهر در قلزم تلخ
از پي لعل و گهر اين بخورم آن بکشم
اين نبوده ست و نباشد که من از طنز و گزاف
گهر از ره ببرم لعل بدخشان بکشم
رخم از خون جگر صدره اطلس پوشيد
چه شود گر ز خطا خلعت سلطان بکشم
من چو در سايه آن زلف پريشان جمعم
لازمم نيست که من راه پريشان بکشم
همرهانم همه رفتند سوي رهزن دل
بگشاييد رهم تا سوي ايشان بکشم
گر کسي قصه کند بارکشي مجنوني
از درون نعره زند دل که دو چندان بکشم
ور به زندان بردم يوسف من بي گنهي
همچو يوسف بروم وحشت زندان بکشم
گر دلم سر کشد از درد تو جان سير شود
جان و دل تا برود بي دل و بي جان بکشم
شور و شر در دو جهان افتد از عنبر و مشک
چونک من دامن مشکين تو پنهان بکشم