شماره ١٠: فلکا بگو که تا کي گله هاي يار گويم
فلکا بگو که تا کي گله هاي يار گويم
نبود شبي که آيم ز ميان کار گويم
ز ميان او مقامم کمر است و کوه و صحرا
بجهم از اين ميان و سخن و کنار گويم
ز فراق گلستانش چو در امتحان خارم
برهم ز خار چون گل سخن از عذار گويم
همه بانگ زاغ آيد به خرابه هاي بهمن
برهم از اين چو بلبل صفت بهار گويم
گرهي ز نقد غنچه بنهم به پيش سوسن
صفتي ز رنگ لاله به بنفشه زار گويم
بکشد ز کبر دامن دل من چو دلبر آيد
بدرد نظر گريبان چو ز انتظار گويم
بنهد کلاه از سر خم خاص خسرواني
بجهد ز مهر ساقي چو من از خمار گويم