شماره ٦: تو ز من ملول گشتي که من از تو ناشتابم
تو ز من ملول گشتي که من از تو ناشتابم
صنما چه مي شتابي که بکشتي از شتابم
تو رئيسي و اميري دم و پند کس نگيري
صنما چه زودسيري که ز سيريت خرابم
چه شود اگر زماني بدهي مرا اماني
که نه سيخ سوزد اي جان نه تبه شود کبابم
چه شود اگر بسازي نشتابي و نتازي
نشود دلم نمازي چو ببرد يار آبم
تو چه عاشق فراقي چه ملولي و چه عاقي
ز کف جز تو ساقي ندهد طرب شرابم
بطپد دلم که ناگه برود به حجره آن مه
چو نهان شد آفتابم به دو ديده چون سحابم
به کمي چو ذره هايم من اگر گشاده پايم
چه کنم وفا ندارد به طلوع آفتابم
عجب آسمان چه بارد که زمين مطيع نبود
تو هر آنچ پيشم آري چه کنم که برنتابم
تو چو من اگر بجويي به شمار خاک يابي
چو تويي اگر بجويم به چراغ ها نيابم
نفسي وجود دارم که تو را سجود آرم
که سجود توست جانا دعوات مستجابم
تو بگفتيم که دل را ز جهانيان فروشو
دل خود چگونه شويم چو ببرد هجرت آبم
صنما چو من کم آيد به کمي و جان سپاري
که ز رشک دل کبابم و به اشک چون سحابم
به سحر تويي صبوحم به سفر تويي فتوحم
به بدل تويي بهشتم به عمل تويي ثوابم
تو چو بوبک ربابي به ستيزه تن زدستي
من خسته از ستيزت به نفير چون ربابم
تو نه آن شکرجوابي که جواب من نيايي
مگر احمقم گرفتي که سکوت شد جوابم