شماره ٥: چو غلام آفتابم هم از آفتاب گويم
چو غلام آفتابم هم از آفتاب گويم
نه شبم نه شب پرستم که حديث خواب گويم
چو رسول آفتابم به طريق ترجماني
پنهان از او بپرسم به شما جواب گويم
به قدم چو آفتابم به خرابه ها بتابم
بگريزم از عمارت سخن خراب گويم
به سر درخت مانم که ز اصل دور گشتم
به ميانه قشورم همه از لباب گويم
من اگر چه سيب شيبم ز درخت بس بلندم
من اگر خراب و مستم سخن صواب گويم
چو دلم ز خاک کويش بکشيده است بويش
خجلم ز خاک کويش که حديث آب گويم
بگشا نقاب از رخ که رخ تو است فرخ
تو روا مبين که با تو ز پس نقاب گويم
چو دلت چو سنگ باشد پر از آتشم چو آهن
تو چو لطف شيشه گيري قدح و شراب گويم
ز جبين زعفراني کر و فر لاله گويم
به دو چشم ناوداني صفت سحاب گويم
چو ز آفتاب زادم به خدا که کيقبادم
نه به شب طلوع سازم نه ز ماهتاب گويم
اگرم حسود پرسد دل من ز شکر ترسد
به شکايت اندرآيم غم اضطراب گويم
بر رافضي چگونه ز بني قحانه لافم
بر خارجي چگونه غم بوتراب گويم
چو رباب از او بنالد چو کمانچه رو درافتم
چو خطيب خطبه خواند من از آن خطاب گويم
به زبان خموش کردم که دل کباب دارم
دل تو بسوزد ار من ز دل کباب گويم