شماره ٤: هوسي است در سر من که سر بشر ندارم
هوسي است در سر من که سر بشر ندارم
من از اين هوس چنانم که ز خود خبر ندارم
دو هزار ملک بخشد شه عشق هر زماني
من از او بجز جمالش طمعي دگر ندارم
کمر و کلاه عشقش به دو کون مر مرا بس
چه شد ار کله بيفتد چه غم ار کمر ندارم
سحري ببرد عشقش دل خسته را به جايي
که ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم
سفري فتاد جان را به ولايت معاني
که سپهر و ماه گويد که چنين سفر ندارم
ز فراق جان من گر ز دو ديده در فشاند
تو گمان مبر که از وي دل پرگهر ندارم
چه شکرفروش دارم که به من شکر فروشد
که نگفت عذر روزي که برو شکر ندارم
بنمودمي نشاني ز جمال او وليکن
دو جهان به هم برآيد سر شور و شر ندارم
تبريز عهد کردم که چو شمس دين بيايد
بنهم به شکر اين سر که به غير سر ندارم