شماره ٢٧٠: اي سرو ناز رونق بستان عالمي
اي سرو ناز رونق بستان عالمي
وي نور ديده شمع شبستان عالمي
جان مني و بي تو مرا نيست زندگي
تنها نه جان من که تو خود جان عالمي
با خوي خوش چو عالم دلها گرفته اي
اکنون درست گشت که سلطان عالمي
بيمار خويش را ز لب روح بخش خويش
در ده شفا که عيسي دوران عالمي
گفتار تلخ از آن لب شيرين چو شکر است
اي جان من که خسرو خوبان عالمي
گريان چو ابر از تو و خندان چو لاله ام
اي تازه رو که نوگل خندان عالمي
گر در نظم من شودت گوشوار جان
مي زيبدت که شاه سخندان عالمي
چون عالمست مظهر حسن و جمال دوست
اي دل غريب نيست که حيران عالمي
مقصود وصل همنفسان است اي حسين
زين عمر پنجروزه که مهمان عالمي