شماره ٢٣٨: رخ خويش اگر نمائي دل عالمي ربائي
رخ خويش اگر نمائي دل عالمي ربائي
دو جهان بهم برآيد ز نقاب اگر برآئي
ز مشارق هويت چو بتابد آفتابت
ز ظلال اثر نماند ز کمال روشنائي
هله اي شه مجرد بنماي طلعت خود
نه توئي بهل نه اوئي نه مني بمان نه مائي
غم خويش با که گويم بکدام راه پويم
خبر تو از که جويم تو که در صفت نيائي
بجمال لايزالت بکمال بيزوالت
بگداز هستي ما که نماند اين جدائي
دل و دين چو ميربائي ز پس هزار پرده
چه قيامتي که باشد چو نقاب برگشائي
چو بنزد تست روشن که بحسن بي نظيري
عجب ار جمال خود را بکسي دگر نمائي
چو خليل عشق اوئي مگريز ز آتش دل
که گل و سمن برويد چو بآتش اندرآئي
تو سبوي پر ز آبي بکنار بحر وحدت
اگرت سبو شکسته تو شکسته دل چرائي
ز لباس هستي خود چو حسين شو مجرد
پس از آن درآ بدريا که تو مرد آشنائي