شماره ١٥٩: ز روي لطف اگر اي مه شبي آئي بمهمانم
ز روي لطف اگر اي مه شبي آئي بمهمانم
سر و جان گرامي را بخاک پايت افشانم
غباري کز سر کويت نسيم صبحدم آرد
بخاک پاي تو کان را درون ديده بنشانم
بگاه جلوه حسنت توانم باختن جانرا
وليکن ديده از رويت گرفتن باز نتوانم
چو من از عشق تو داغي چو لاله بر جگر دارم
نباشد رغبتي هرگز بگلشنهاي رضوانم
ترا خون ريختن زيبد که زخمت مرهم جانست
مرا جان باختن شايد که من مشتاق جانانم
حديث جنت و دوزخ کنند ارباب دين و دل
چو من حيران جانانم نه اين دانم نه آن دانم
چو عيد اکبر از وصلت حسين بينوا يابد
زهي دولت اگر سازي به تيغ عشق قربانم