شماره ١٤٩: من آشفته و شيدا چو تمناي تو دارم
من آشفته و شيدا چو تمناي تو دارم
از سر خويش گذشتم سر سوداي تو دارم
گل صد برگ نبويم سمن و لاله نجويم
که در اين باغ هواي گل رعناي تو دارم
بجهان شورش و غوغا چه عجب از من شيدا
که بهنگام قيامت سر غوغاي تو دارم
دلم از ملک دو عالم نشود فرخ و خرم
ز غم عشق جگر سوز دلاراي تو دارم
بتماشاگه جنت چو روم ديده به بندم
من دلخسته به پنهان چو تماشاي تو دارم
چو مرا هست تمنا که شکاري تو باشم
همه روي دل از آنروز بصحراي تو دارم
چو حسين از سر دانش ز تو چون شکر نگويم
که بسي بخت و سعادت ز عطاهاي تو دارم