شماره ١٤٧: رضا دادم بعشق او اگر غارت کند جانم
رضا دادم بعشق او اگر غارت کند جانم
که جان صد چو من بادا فداي عشق جانانم
بزخم عشق او سازم که زخمش مرهم جانست
بداغ درد او سازم که درد اوست درمانم
غمي کز عشق يار آيد بشادي بر سرش گيرم
بهر چه دوست فرمايد غلام بنده فرمانم
مرا همت چو طور آمد ارادت وادي اقدس
درخت آتشين عشقست و من موسي بن عمرانم
مرا همت چنان آمد که گر از تشنگي ميرم
بمنت آب حيوان را ز دست خضر نستانم
مرا گويند کآرام دل از ديدار ديگر جو
معاذالله که در عالم دلارامي دگر دانم
ز روي پاکبازانش هنوزم خجلتي باشد
بگاه جلوه حسنش اگر صد جان برافشانم
مرا چون نيست کس محرم ز عشقش چون برآرم دم
چو ديوانه نمي يابم چرا زنجير جنبانم
حسين از گفتگو بگذر مگو با کس حديث او
که تا اسرار پنهاني بگوش تو فرو خوانم