شماره ١٤٠: ما که در باديه عشق تو سرگردانيم
ما که در باديه عشق تو سرگردانيم
کعبه کوي ترا قبله دلها دانيم
چشم ما گر همه با ناوک محنت دوزند
ديده بر دوختن از ديده تو نتوانيم
کوي تو کعبه و ديدار تو عيد اکبر
کيش ما اين که در آن عيد ترا قربانيم
عوض کوي تو گر روضه رضوان بدهند
هم بخاک سر کوي تو که ما نستانيم
داغها بر جگر ماست چو لاله ليکن
به نسيمي ز وصال تو گل خندانيم
ما گداي در ياريم وليکن چو حسين
اندر اقليم وفاداري او سلطانيم