شماره ١٣٨: گر من سر از نشيمن دنيا برآورم
گر من سر از نشيمن دنيا برآورم
گرد از قمار طارم اعلي برآورم
آتش زنم بخرمن ماه چهارده
گر يکنفس ز سوز سويدا برآورم
در آب چشم خود چو شوم غرقه فنا
سر از ميان آتش موسي برآورم
از قاف قرب سربدر آرم بکبريا
روزي دو سر چو عزلت عنقا برآورم
گلگون شوق را چو بجولان درافکنم
گرد از نهاد گنبد مينا برآورم
سر نفخت فيه ز آدم چو بشنوم
هر دم دم از حقايق اسما برآورم
از شوق عشق بال و پر روح ساخته
جان را باوج عرش معلا برآورم
بيگانه با هويت حق آشنا شود
يکدم ز سر هو چو هويدا برآورم
موسي صفت بنور تجلي فنا شوم
وآنگه بهر نفس يد و بيضا برآورم
گردد رياض خلد ز دوزخ نشانه اي
آهي اگر بگلشن حورا برآورم
کشتي عقل بشکنم اندر محيط عشق
وز قعر بحر لؤلؤ لالا برآورم
از لا و هو چو خنجر لاهوت يافتم
در ملک عقل دست بيغما برآورم
از لا طراز کسوت نيکي چو ساختم
بس سر ز جيب طلعت الا برآورم
قلقل نميکنم چو قنينه ولي مدام
لب بسته جوش چون خم صهبا برآورم
از علم عقل اگر علم افراخت من ز عشق
تيغ نبرد در صف هيجا برآورم
در هستيم ز مستي خود دستم ار دهد
جانم ز نيستي سوي بالا برآورم
بر سينه دست منعم اگر ميزند رقيب
من سوي دوست دست تمنا برآورم
شوريده وار از بنه آخرالزمان
آشوب و شور و فتنه و غوغا برآورم
از عرش مرغ سدره فرود آورم بفرش
خاک ثري باوج ثريا برآورم
آتش فروزم از دل و در عالم افکنم
تا من دخان ز دخمه سودا برآورم
سوداي آرزو بدر آرم ز قصر دل
خوک سيه ز مسجد اقصي برآورم
با عشق مي برآورم از عقل صد دمار
عقل آفت است هيچ مگو تا برآورم
روزي اگر روم سوي گلزار خامشان
صد نعره همچو بلبل گويا برآورم
از سنگ خاره چشمه خونين روان شود
فرياد و ناله گر من شيدا برآورم
گر شرح درد خويش بگويم بکوهسار
بس خون دل ز صخره صما برآورم
بي دوست گر بروضه رضوان قدم نهم
آن نيستم که سر بتماشا برآورم
آتش بجان سوخته عاشقان زند
آن آه آتشين که بشبها برآورم
غواص گشته گوهر درياي معرفت
از بحر من لدن خضرآسا برآورم
گر در سراي غفلتم آسوده باک نيست
از خوان فضل نقل مهنا برآورم
همچون حسين در تتق عالم خيال
هر دم هزار شاهد زيبا برآورم