صباح عيد ز بهر صبوح برخيزند
بر آتش دل ما آب زندگي ريزند
بحال گوشه نشينان بغمزه پردازند
هزار فتنه بهر گوشه اي برانگيزند
نفس نفس چو مسيحا ز لب شفا بخشند
زمان زمان بجفا چون زمانه بستيزند
چو عشق کشته خود را حساب تازه دهد
ز کشته گشتن خود عاشقان نپرهيزند
کسي ز خويش چو ره در حريم يار نه برد
ز باده مست شوند و ز خويش بگريزند
چو لوح عالم علوي قرارگاه شماست
در اين رصدگه خاکي چو مي برانگيزند
حسين چون ز هواي حبيب خاک شود
عبير و عطر بهشتي ز خاکش آميزند