شماره ٦٤: چو اهل دل بطواف تو عزم ره سازند
چو اهل دل بطواف تو عزم ره سازند
براق عشق ز ميدان جان برون تازند
چو بر بساط نشينند پاکبازانت
بضربه اي دو جهان را تمام دربازند
ببوي چون تو گلي بلبلان چو سرمستند
بسوي گلشن جنت نظر نيندازند
ملک بغاشيه داري خويش نپسندند
چو بر فلک علم عشق تو برافرازند
حذر ز آتش دوزخ نباشد ايشانرا
که سالهاست که با سوز عشق ميسازند
ز شاهي دو جهان چون حسين آزادند
ولي به بندگي درگه تو مينازند