شماره ٣٢: منم و شورش و غوغا ز غمت تا بقيامت
منم و شورش و غوغا ز غمت تا بقيامت
چو سلام تو شنيدم چه برم راه سلامت
دل من مست بقا کن ز تجليت فنا کن
چو دلم مي نشکيبد چو کليمي بکلامت
چو غمت برد قرارم خبر از طعنه ندارم
چو دل آشفته يارم نه هراسم ز ملامت
ز غم عشق بجوشم چکنم گر نخروشم
قدحي درد بنوشم ببر ايماه تمامت
تو مرا واله خود کن ز ميم مست ابد کن
همه را غرق احد کن نه نشان مان نه علامت
بده اي دوست صبوحي که توام راحت روحي
همه احسان و فتوحي همه فضلي و کرامت
ببر از خويش چنانم که دگر هيچ ندانم
که مرا بند ره آمد خرد و علم و شهامت
بکشم درد و بلايت طلبم جور و جفايت
که کسي راز دل و جان نبود هيچ سلامت
دل خود کرد حسين از همه اغيار مصفا
که در او جز تو کسي را نبود جاي اقامت