شماره ٩: شه من بدرد عشقت بنواز جان ما را
شه من بدرد عشقت بنواز جان ما را
که دلم ز درد يابد همه راحت و دوا را
چو جمال خود نمائي نظرم بخويش نبود
چو مه تمام بينم چه نظر کنم سها را
بکمال عشقبازان نرسند خودپرستان
بحريم پادشاهي چه محل بود گدا را
ز خودي برآي آنگه ار ني بگوي اي دل
که تو تا توئي نبيني سبحات کبريا را
اگر اي کليم داري خبري ز ذوق نازش
ز کلام لن تراني تو نظاره کن لقا را
ظلمات هستي خود تو بصدق در سفر کن
چو خضر اگر بجوئي سر چشمه بقا را
چو بدوست انس يابي دل خود ز انس برکن
مشناس هيچکس را چو شناختي خدا را
بحسين خسته هر دم چو مسيح جان ببخشد
سحري ز کوي جانان چو گذر بود صبا را