شماره ٧٨٥: مهرت بجان بهار دل داغدار من
مهرت بجان بهار دل داغدار من
از مهر جان خزان نپذيرد بهار من
در آتش هواي تو خاکستري شدم
شايد که باد سوي تو آرد غبار من
مي افکنم براه تو تا خاک ره شود
باشد قدم نهي بسر خاکسار من
گفتي مگوي قصه و اندوه خود بکس
خون شد ز غصه تو دل را ز دار من
من چون نهان کنم که ز غم پرده مي درد
خون جگر بزير مژه اشکبار من
در روز حشر چون ز عمل جستجو کنند
گويم بآه رفت و فغان روزگار من
غم از دلم دمار بر آورد و آن نگار
ننشست ساعتي بکرم در کنار من
خاموش باش (فيض) و ازين قصه دم مزن
نه کار تست شکوه ز خوبان نه کار من