شماره ٦٨٠: بشست يار و زلف يار دربندم خوشا حالم
بشست يار و زلف يار دربندم خوشا حالم
بدرد بي دواي دوست خرسندم خوشا حالم
نديدم چون وفائي در گلي در گلشن عالم
ز دل خار تعلق يک بيک کندم خوشا حالم
برون کردم سر از خاک و نديدم جاي آسايش
دگر خود را درون خاک افکندم خوشا حالم
بجز عشقم نيامد در نظر چيزي درين عالم
از آنرو عشق در جان و دل آکندم خوشا حالم
جمال دوست در صحراي هستي چون تجلي کرد
وجود خويش را از خويشتن کندم خوشا حالم
خيالش در نظر پيوسته هست اما پسندم نيست
بديدار جمالش آرزومندم خوشا حالم
گهي حيران آن رويم گهي آشفته زان رويم
گهي گريم بحال خود گهي خندم خوشا حالم
چو حرف يار مي گويم دهانم مي شود شيرين
دهان چه پاي تا سر آن زمان قندم خوشا حالم
از آن خوشنود مي باشم چو (فيض) از گفتهاي خود
که حرف اوست کان بر خويشتن بندم خوشا حالم