شماره ٦٢٩: بيابيا بسرم تا بپات جان بدهم
بيابيا بسرم تا بپات جان بدهم
جمال خود بنما تا ز خويشتن بروم
بخار زار فراق تو راه گم کردم
بيا بگلشن وصل ابد نماي رهم
بيابيا که ز عمرم نماند جز نفسي
بود بشادي وصل تو آن نفس بدهم
بيابيا که نيم بيتو جز تني بيجان
بطلعت تو درين تن هزار جان بنهم
بيابيا که فراق تو رنجه ام دارد
بمقدم تو مگر زين بلاي بدبجهم
بيابيا و سرم را ز خاک ره برگير
بجاست تا رمقي عنقريب خال رهم
بيابيا که شود سيئات من حسنات
توئي ثوابم و دور از تو سربسر گنهم
بيابيا که هنوزم نفس درآمدنست
برس بچاره که تن جان بجان جان بدهم
بيابيا و گناهم ببخش و رحمت کن
بنور خويش بيفروز چهره سيهم
گدائي درت ار (فيض) را شود روزي
وحيد دهرم و بر هر دو کون پادشهم