شماره ٣٤٦: چو تو در بر من آئي اثري ز من نماند
چو تو در بر من آئي اثري ز من نماند
چو جدا شوي ز جانم رمقي بتن نماند
سخن از دلم برآيد بزبان که با تو گويم
چو نظر کنم بسويت بزبان سخن نماند
بوطن چو بيتو باشم بودم هواي غربت
بسفر چو با تو باشم هوس وطن نماند
ز لطافت خيالت ز تجلي جمالت
همه جان شد است اين تن تن من بتن نماند
بنما رهم بجائي که همين تو باشي آنجا
غم جان و تن نباشد سر ما و من نماند
دل و جان نخواهم الا که دهم بخدمت تو
چو بخدمت تو آيم دل و جان بمن نماند
دم نزع گفت جانم ز بدن چها کشيدم
هله دوستان بشارت که ز غم بدن نماند
پس مرگ اگر بيادت نفسي ز جان برآرم
شود اخگر اين تن من بدن و کفن نماند
بزمانه يادگاري چو سخن نباشد اي (فيض)
برسان سخن بجائي که دگر سخن نماند