شماره ٣٤٤: دلي کز دلبري ديوانه باشد
دلي کز دلبري ديوانه باشد
بکيش عاشقان فرزانه باشد
دلي کو از غمي باشد پريشان
کليد عيش را دندانه باشد
غم آمد مايه شادي در اين راه
خوشا آندل که غمرا خانه باشد
نخواهم من بهشت و کوثر و حور
بهشت من غم جانانه باشد
خيالش حور و اشکم نهر کوثر
شرابم عشق و دل پيمانه باشد
چو پروازي کنم يا جاي گيرم
پر و بالم غم و غم لانه باشد
غم عشقي که پاياني ندارد
دل و جان منش کاشانه باشد
دلم جز درد و غم چيزي نخواهد
چرا خواهد مگر ديوانه باشد
مبادا غم دلي را جز دل من
که جاي گنج در ويرانه باشد
اگر جاي دگر مسند کند غم
دلم چون آستين خانه باشد
بر من غير غم افسون و زرقست
بر من غير عشق افسانه باشد
کسي را کو دمي بي غم سر آيد
نباشد آشنا بيگانه باشد
بهر جا هر غمي باشد بهل (فيض)
که جز جان منش کاشانه باشد