شماره ١٩٩: هر آنچه بود ندارد وجود اوست عبث
هر آنچه بود ندارد وجود اوست عبث
چو جامه را نبود تار و پود اوست عبث
به بزم نغمه سرايان چو کاسه طنبور
سري که عشق ندارد سرود اوست عبث
چو نيست روشنئي در دل آن گلست نه دل
چو پرتوي ندهد شمع دود اوست عبث
فغان چه سود دهد چون گمان وصلي نيست
ندارد آنکه اميدي سرود اوست عبث
چو زاهد از پي جنت ثناي حق گويد
ثناي حق نبود آن درود اوست عبث
چو در دلش نبود نور عشق و آه کشد
چو چوب تر بود آن خشک و دود اوست عبث
اگر نه پختگي عاشقان غرض باشد
کجا جهنم و مؤمن درود اوست عبث
اگر بدل نرسد دم بدم ز حق فيضي
نعيم هشت بهشت و خلود اوست عبث
براي سنگدلان خون دل مريز اي (فيض)
بکوه هر که برد لعل جود اوست عبث