شماره ١٥٠: باده تلخ کهنم آرزوست
باده تلخ کهنم آرزوست
ساقي سيمين ذقنم آرزوست
زهد ريا عيش مرا تلخ کرد
دلبر شيرين دهنم آرزوست
صحبت زاهد همه خار غمست
شاهد گل پيرهنم آرزوست
خال معنبر برخي چون قمر
زلف شکن در شکنم آرزوست
خيز و لب خود بلب من بنه
بوسه بر آن لب زدنم آرزوست
خيز که از توبه پشيمان شدم
ساقي پيمان شکنم آرزوست
تلخ بگو زان لب و دشنام ده
باده ز جام سخنم آرزوست
خيز و بکش تيغ و بکش تا بحشر
زندگي در کفنم آرزوست
ني غم زر دارم و ني سيم (فيض)
دلبر سيمين بدنم آرزوست