شماره ١٤٦: بالا بلائي قامت قيامت
بالا بلائي قامت قيامت
شمشاد را کو اين قد و قامت
در شام زلفت خورشيد تابان
پنهان در آن شب روز قيامت
چوگان شد آن زلف بر خال يعني
بردي ز خوبان کوي کرامت
زان غمزه گويم با چشم و ابرو
سحري سراپا چشمي تمامت
آن دل که باشد در شام زلفت
ديگر نخواهد صبح قيامت
شيرين لباني شکر دهاني
آرام جاني اي جان غلامت
آئي بر من روح رواني
برخيزي از جا شور قيامت
در جلوه آمد اي (فيض) آن يار
بگذر ز مسجد بگذار امامت
بگذر ز محراب بنمود ابرو
بگذارد آنرا افراخت قامت