در بيان آنکه ياد خدا نشان کمال است و غفلت ازو دليل جهل
گر تو مردي با خدا ميباش تو
نه چو نادان سوي دنيا باش تو
از خدا اينجا دمي غافل مباش
سر بنه ايدوست بر خط و فاش
از خدا غافل نبودند کاملان
وصل او کردند خود را واصلان
هرکه او از حق شود غافل دمي
بهر او ميدارد اينجا ماتمي
از خدا هرکو دمي غافل شود
کي بدرياي يقين واصل شود
از خدا هر کو شود اينجا جدا
همچو شيطانست اينجا مبتلا
از خدا هر کو شود غافل دمي
ريش او کي يابد اينجا مرهمي
از خدا غافل نباشي اي حکيم
تا شوي در روضه رضوان مقيم
هرکه غافل گشت از يزدان پاک
ميرود ناپاک اندر زير خاک
هرکه غافل گشت از اسرار دوست
اندر اين ميدان سر او همچو گوست
از خدا غافل نباشي هيچ جا
گر بگيرد جمله عالم بلا
از خدا غافل مشو زنهار تو
گر همي خواهي وصال يار تو
از خدا غافل مباش و گوشه گير
وقت رفتن از جهان اين توشه گير
از خدا غافل نباشي اي جوان
تا نميري همچو سگ در کاهدان
از خدا غافل شدن گمراهي است
در طريق شرع بي همراهي است
از خدا غافل شدي ايواي تو
در جهنم ميشود ماواي تو
از خدا آنکس که اينجا غافل است
در طريق راستان او جاهلست
از خدا هرکس که اينجا روي تافت
در محل مرگ ايمان مي نيافت
از خدا هر کس که او برگشته است
در بيابان بلا سرگشته است