شماره ٨١٠: ز سگان کويت اي جان که دهد مرا نشاني
ز سگان کويت اي جان که دهد مرا نشاني
که نديدم از تو بوي و گذشت زندگاني
دل من نشان کويت ز جهان بجست عمري
که خبر نبود دل را که تو در ميان جاني
ز غمت چو مرغ بسمل شب و روز مي طپيدم
چو به لب رسيد جانم پس ازين دگر تو داني
به عتاب گفته بودي که برآتشت نشانم
چو مرا بسوخت عشقت چه بر آتشم نشاني
همه بندها گشادي به طريق دلفريبي
همه دست ها ببستي به کمال دلستاني
تو چه گنجي آخر اي جان که به کون در نگنجي
تو چه گوهري که در دل شده اي بدين نهاني
دو جهان پر از گهر شد ز فروغ تو وليکن
به تو کي توان رسيدن که تو گنج بي کراني
همه عاشقان عالم همه مفلسان عاشق
ز تو مانده اند حيران که به هيچ مي نماني
چو به سر کشي در آيي همه سروران دين را
ز سر نيازمندي چو قلم به سر دواني
دل تشنگان عاشق ز غم تو سوخت در بر
چه شود اگر شرابي بر تشنگان رساني
اگر از پي تو عطار اثر وصال يابد
دو جهان به سر برآرد ز جواهر معاني