شماره ٧٨٢: چه عجب کسي تو جانا که ندانمت چه چيزي
چه عجب کسي تو جانا که ندانمت چه چيزي
تو مگر که جان جاني که چو جان جان عزيزي
ز کجات جويم اي جان که کست نيافت هرگز
ز که خواهمت که با کس ننشيني و نخيزي
تن و جان برفته از هش ز تو تا تو خود چه گنجي
دل و دين بمانده واله ز تو تا تو خود چه چيزي
بنگر که چند عاشق ز تو خفته اند در خون
ز کمال غيرت خود تو هنوز مي ستيزي
چه کشي مرا که من خود ز غم تو کشته گردم
چو مني بدان نيرزد که تو خون من بريزي
چو ز زلف خود شکنجي به ميان ما فکندي
به ميان در آي آخر ز ميان چه مي گريزي
چو نيافت جان عطار اثري ز ذوق عشقت
بفروخت ز اشتياقت ز دل آتش غريزي