شماره ٧٤٥: گر کسي يابد درين کو خانه اي
گر کسي يابد درين کو خانه اي
هر دمش واجب بود شکرانه اي
هر که او بويي ندارد زين حديث
هر بن مويش بود بتخانه اي
هر که در عقل لجوج خويش ماند
زين سخن خواند مرا ديوانه اي
هر که اينجا آشناي او نشد
باز ماند تا ابد بيگانه اي
گر چنين خوابت نبردي از غرور
اين سخن نشنوديي افسانه اي
زن صفت را نيست با اين راز کار
پر دلي مي بايد و مردانه اي
مرغ اين اسرار را در حوصله
از دو عالم مي ببايد دانه اي
گر ازين مويي چو شانه ره بري
شاخ شاخ آيد دلت چون شانه اي
گر برانند از دو عالم باک نيست
هست زين هر دو برون ويرانه اي
زان شرابي کان شراب عاشقانست
نيست در هر دو جهان پيمانه اي
گر جهان آتش بگيرد پيش و پس
نيستم آخر کم از پروانه اي
خويش بر آتش زنم پروانه وار
يا بسوزم يا شوم فرزانه اي
شمع جمعم من که هر دم غيب پاک
مي دهد عطار را پروانه اي