شماره ٦٥٧: چو دريا شور در جانم ميفکن
چو دريا شور در جانم ميفکن
ز سودا در بيابانم ميفکن
چو پر پشه وصلت نديدم
به پاي پيل هجرانم ميفکن
به دست خويش در پاي خودم کش
به دست و پاي دورانم ميفکن
به دشواري به دست آيد چو من کس
چنين از دست آسانم ميفکن
اگر از تشنگي چون شمع مردم
به سيرابي طوفانم ميفکن
به چشم او کز ابروي کمان کش
به دل در تير مژگانم ميفکن
زره چون در نمي پوشيم از زلف
ميان تيربارانم ميفکن
چو پيچ و تاب در زلف تو زيباست
به جان تو که در جانم ميفکن
چو پايم نيست با چوگان زلفت
چو گويي پيش چوگانم ميفکن
چو من جمعيت از زلف تو دارم
چو زلف خود پريشانم ميفکن
خط آوردي و جان مي خواهي از من
ز خط خود به ديوانم ميفکن
چو شد خاک رهت عطار حيران
به خاک راه حيرانم ميفکن