شماره ٥٥٥: من اين دانم که مويي مي ندانم
من اين دانم که مويي مي ندانم
بجز مرگ آرزويي مي ندانم
مرا مبشول مويي زانکه در عشق
چنان غرقم که مويي مي ندانم
چنين رنگي که بر من سايه افکند
ز دو کونش رکويي مي ندانم
چنانم در خم چوگان فگنده
که پا و سر چو گويي مي ندانم
بسي بر بوي سر عشق رفتم
نبردم بوي و بويي مي ندانم
بسي هر کار را روي است از ما
به از تسليم رويي مي ندانم
به از تسليم و صبر و درد و خلوت
درين ره چارسويي مي ندانم
شدم در کوي اهل دل چو خاکي
که به زين کوي کويي مي ندانم
دلم را راه جوي عشق کردم
که به زو راه جويي مي ندانم
درون دل بسي خود را بجستم
که به زين جست و جويي مي ندانم
به خون دل بشستم دست از جان
که به زين شست و شويي مي ندانم
بسي اين راز نادانسته گفتم
که به زين گفت و گويي مي ندانم
چو کردم جوي چشمان همچو عطار
که به زين آب جويي مي ندانم