شماره ٥٥٤: زلف و رخت از شام و سحر باز ندانم
زلف و رخت از شام و سحر باز ندانم
خال و لبت از مشک و شکر باز ندانم
از فرقت رويت ز دل پر شرر خويش
آهي که برآرم ز شرر باز ندانم
روي تو که هرگز ز خيالم نشود دور
از بس که بگريم به نظر باز ندانم
گويي که مرا باز نداني چو ببيني
شايد چو نمي بينمت ار باز ندانم
اشکم که همي از دم سردم چو جگر بست
بر چهره زردم ز جگر باز ندانم
با پشت دوتا از غم روي تو چنانم
کز دست غمت پاي ز سر باز ندانم
زانگاه که عطار تو را تنگ شکر خواند
در وصف تو شعرم ز شکر باز ندانم