شماره ٥٣٤: گر از ميان آتش دل دم برآورم
گر از ميان آتش دل دم برآورم
زان دم دمار از همه عالم برآورم
در بحر نيلي فلک افتد هزار جوش
گر يک خروش از دل پر غم برآورم
گر ماتم دلم به مراد دلم کشم
افلاک را ز جامه ماتم برآورم
هر دم ز آتش دل اخگرفشان خويش
صد شعله زين فروخته طارم برآورم
هر روز صبح را، ز دمم دم فرو شود
زيرا که من دمي که زنم دم برآورم
چون همدمي نيافتم اندر همه جهان
از راز خويش پيش که يک دم برآورم
يک دم که پاي بسته صد گونه درد نيست
دستم نمي دهد که مسلم برآورم
چوگان کنم ز آه خود آخر سحرگهي
گردون چو گو به حجله طارم برآورم
عطار را چگونه رسانم به کام دل
چون من دمي به کام دلم کم برآورم