شماره ٥٢٢: اگر عشقت به جاي جان ندارم
اگر عشقت به جاي جان ندارم
به زلف کافرت ايمان ندارم
چو گفتي ننگ مي داري ز عشقم
که من معشوق اينم کان ندارم
اگر جانم بخواهد شد ز عشقت
غم عشق تورا فرمان ندارم
تو گفتي رو مکن در من نگاهي
که خوبي دارم و پيمان ندارم
من سرگشته چون فرمان نبردم
از آن بر نيک و بد فرمان ندارم
چو خود کردم به جاي خويشتن بد
چرا بر خويشتن تاوان ندارم
کنون ناکام تن در دام دادم
که من خود کرده را درمان ندارم
چو هرکس بوسه اي يابند از تو
من بيچاره آخر جان ندارم
بده عطار را يک بوسه بي زر
که زر دارم ولي چندان ندارم