شماره ٥١٦: جانا مرا چه سوزي چون بال و پر ندارم
جانا مرا چه سوزي چون بال و پر ندارم
خون دلم چه ريزي چون دل دگر ندارم
در زاري و نزاري چون زير چنگ زارم
زاري مرا تمام است چون زور و زر ندارم
روزي گرم بخواني از بس که شاد گردم
گر ره بود بر آتش بيم خطر ندارم
گر پرده هاي عالم در پيش چشم داري
گر چشم دارم آخر چشم از تو بر ندارم
در پيش بارگاهت از دور بازماندم
کز بيم دور باشت روي گذر ندارم
نه نه تو شمع جاني پروانه توام من
زان با تو پر زنم من کز تو خبر ندارم
عالم پر است از تو غايب منم ز غفلت
تو حاضري وليکن من آن نظر ندارم
عطار در هوايت پر سوخت از غم تو
پرواز چون نمايم چون هيچ پر ندارم