شماره ٤٩٠: درياب که رخت برنهادم
درياب که رخت برنهادم
روي از عالم بدر نهادم
هم غصه به زير پاي بردم
هم پاي به آن زبر نهادم
نايافته وصل جان بدادم
اين نيز بر آن دگر نهادم
درياي غم تو موج مي زد
من روي به موج در نهادم
ناگاه به درد غرق گشتم
يک گام چو بيشتر نهادم
گفتي سفري بکن که در راه
از بهر تو صد خطر نهادم
از خاک در تو برگرفتم
آن روي که در سفر نهادم
فراشي خاک درگه تو
با جانب چشم تر نهادم
خون خوردن جاودانه بي تو
قسم دل بي خبر نهادم
از خون سرشک من گلي شد
هر خشت که زير سر نهادم
جز نام تو بار بر نياورد
هر داغ که بر جگر نهادم
در آتش دل بتافتم گرم
از هر داغي که بر نهادم
بس مهر که از خيال رويت
بر مردمک بصر نهادم
آن چندان مهر تا قيامت
از بهر يکي نظر نهادم
بي او نظري فريد نگشاد
کين قاعده معتبر نهادم