ديوان عطار - غزليات - شماره ٤٧٥: نه از وصل تو نشان مي يابم

نه از وصل تو نشان مي يابم

نه ز هجر تو امان مي يابم

دشنه هجر توام کشت از آنک

تشنه وصل تو جان مي يابم

از ميان تو چو مويي شده ام

که تورا موي ميان مي يابم

به يقين از دهن پرشکرت

اثري هم به گمان مي يابم

بر رخت تا به نگويي سخني

مي ندانم که دهان مي يابم

در صفات لبت از غايت عجز

عقل را کند زبان مي يابم

دل و جان بر چو لبت آن دارد

کين همه لايق آن مي يابم

زان به روي تو جهان روشن شد

که تورا شمع جهان مي يابم

آنچه از خلق نهان مي جستم

در جمال تو عيان مي يابم

بي تو عطار جگر سوخته را

نتوان گفت چه سان مي يابم