شماره ٤٥٩: صبح بر افراخت علم اي غلام
صبح بر افراخت علم اي غلام
رنجه کن از لطف قدم اي غلام
خيز که بشکفت گل و ياسمين
تا بنشينيم به هم اي غلام
باده خوريم و ز جهان بگذريم
زانکه جهان شد چو ارم اي غلام
بس که بريزد گل نازک ز باد
ما شده در خاک دژم اي غلام
زين گذران عمر چه نازيم ما
زندگيي ماند و دو دم اي غلام
پس چو چنين است يقين عمر خويش
چند گذاريم به غم اي غلام
اين همه خود بگذرد و جان و دل
وا رهد از جور و ستم اي غلام
وقت درآمد که به پشتي تو
باز بر آريم شکم اي غلام
آب نجوييم ز خضر اي پسر
جام نخواهيم ز جم اي غلام
در نگر و خلق جهان را ببين
روي نهاده به عدم اي غلام
چون همه در معرض محو آمدند
محو شوي زود تو هم اي غلام
خود تو يقين دان که نيرزد ز مرگ
جمله جهان نيم درم اي غلام
عاقبت الامر چو مرگ است راه
عمر تو چه بيش و چه کم اي غلام
پس غم عطار درين وقت گل
دفع کن از مي به کرم اي غلام