شماره ٤٤٥: ز دست رفت مرا بي تو روزگار دريغ
ز دست رفت مرا بي تو روزگار دريغ
چه يک دريغ که هر دم هزاربار دريغ
به هرچه درنگرم بي تو صد هزار افسوس
به هر نفس که زنم بي تو صد هزار دريغ
دلي که آب وصالش به جوي بود روان
بسوخت زآتش هجر تو زار زار دريغ
چو لاله زار رخت شد ز چشم من بيرون
ز خون چشم رخم شد چو لاله زار دريغ
چو گل شکفته بدم پيش ازين ز شادي وصل
به غم فرو شدم اکنون بنفشه وار دريغ
ز دور چرخ خروش و ز بخت بد فرياد
ز عمر رفته فغان و ز روزگار دريغ
چه گويم از غم عهد جهان که تا که جهانست
بناي عهد جهان نيست استوار دريغ
اگر جهان جفاپيشه را وفا بودي
مرا جدا نفکندي ز غمگسار دريغ
دلت که گلشن تحقيق بود اي عطار
بسوخت همچو دل لاله ز انتظار دريغ