شماره ٤١٢: جان ز مشک زلف دلم چون جگر مسوز
جان ز مشک زلف دلم چون جگر مسوز
با من بساز و جانم ازين بيشتر مسوز
هر روز تا به شب چو ز عشق تو سوختم
هر شب چو شمع زار مرا تا سحر مسوز
مرغ توام به دست خودم دانه اي فرست
زين بيش در هواي خودم بال و پر مسوز
چون آرزوي وصل توام خشک و تر بسوخت
در آتش فراق، خودم خشک و تر مسوز
چون دل ببردي و جگر من بسوختي
با دل بساز و بيش ازينم جگر مسوز
يکبارگي چو مي بنسوزي مرا تمام
هر روزم از فراق به نوعي دگر مسوز
جانم که زآرزوي لبت همچو شمع سوخت
چون عود بي مشاهده آن شکر مسوز
عطار را اگر نظري بر تو اوفتد
اين نيست ور بود نظرش در بصر مسوز