ديوان عطار - غزليات - شماره ٣٥٣: سر زلف دلستانت به شکن دريغم آيد

سر زلف دلستانت به شکن دريغم آيد

صفت بر چو سيمت به سمن دريغم آيد

من تشنه زان نخواهم ز لب خوشت شرابي

که حلاوت لب تو به دهن دريغم آيد

مرساد هيچ آفت به تن و به جانت هرگز

که به جان فسوس باشد که به تن دريغم آيد

تن کشتگان خود را به ميان خون رها کن

که چنان تني درين ره به کفن دريغم آيد

ز فريد مي نيايد سخن لب تو گفتن

که لب شکر فشانت به سخن دريغم آيد