شماره ٥٠: ندانم تا چه کارم اوفتادست
ندانم تا چه کارم اوفتادست
که جاني بي قرارم اوفتادست
چنان کاري که آن کس را نيفتاد
به يک ساعت هزارم اوفتادست
همان آتش که در حلاج افتاد
همان در روزگارم اوفتادست
دلم را اختياري مي نبينم
خلل در اختيارم اوفتادست
مگر با حلقه هاي زلف معشوق
شماري بي شمارم اوفتادست
مگر در عشق او ناديده رويش
دلي پر انتظارم اوفتادست
شبي بوي مي او ناشنوده
نصيب از وي خمارم اوفتادست
هزاران شب چو شمعي غرقه در اشک
سر خود در کنارم اوفتادست
هزاران روز بس تنها و بي کس
مصيبت هاي زارم اوفتادست
اگر تر دامن افتادم عجب نيست
که چشمي اشکبارم اوفتادست
کجا مردي است در عالم که او را
نظر بر کار و بارم اوفتادست
نيفتاد آنچه از عطار افتاد
که تا او هست کارم اوفتادست