شماره ٢٤٥: هر جا حديث خامه من بر زبان رود
هر جا حديث خامه من بر زبان رود
بلبل چو بيضه در بغل آشيان رود
مرغ ز دام جسته ز دل دانه مي خورد
آدم دگر چرا به رياض جنان رود
هر شاخ گل خدنگ به خون آب داده اي است
خونش به گردن است که در بوستان رود
خوش وقت بلبلي که در ايام نوبهار
از بيضه سر برآورد وپيش از خزان رود
زنگار خودپرستي از آيينه غرور
از خاکبوس درگه پير مغان رود
نام ونشان حلال بر آن کس که در جهان
بي نام زندگي کند وبي نشان رود
بر عندليب زمزمه عشق تهمت است
ورنه چرا شميم گل از گلستان رود
ايمن مشو ز فتنه آن خال دلفريب
کاين دزد خيره در نظر پاسبان رود
صائب به درگه که ازين آستان رود
باجبهه اي که داغ وفا خانه زاد اوست