شماره ٣٠: کنون که ناخن تدبير من شکسته دميد
کنون که ناخن تدبير من شکسته دميد
ز چشم آبله ام خار دسته دسته دميد
درين چمن که گلش خار در بغل دارد
خوشا کسي که چو بادام چشم بسته دميد
بغير داغ که صد برگ گشت از ناخن
چه گل مرا دگر از طالع خجسته دميد
ز تنگ گيري اين روزگار در عجبم
که صبح خنده چسان از دهان پسته دميد
چه فتنه اي تو که سنبل به آن دماغ بلند
ز شوق خدمت زلفت کمر نبسته دميد
چنان غبار کدورت گرفت عالم را
که صبح نور ز آيينه زنگ بسته دميد
نظر به لاله و گل چون سيه کنم صائب
مرا که سنبل آه از دل شکسته دميد