شماره ٢٢: چه شد که دامن يار از کفم رها گرديد
چه شد که دامن يار از کفم رها گرديد
که بوي گل نتواند ز گل جدا گرديد
ز بيخودي چو عنان گسسته رفت از دست
به بوي زلف تو هر کس که آشناگرديد
منم که نيست ز آرامگاه خود خبرم
وگرنه قطره به دريا ز ابر واگرديد
نسيم عهد که يارب گذشت ازين گلشن
که سربسر گل اين باغ بيوفا گرديد
مرا به گوشه چشم عنايتي درياب
که استخوان من از سنگ توتيا گرديد
ز ريزش دل من اندکي خبر دار
کسي که دامن گل از کفش رهاگرديد
چو ماه عيد به انگشت مي نمايندم
ز بار درد اگر قامتم دوتاگرديد
ازان زمان که مرا عشق زير بارکشيد
قد خميده من قبله دعا گرديد
هزار خانه آغوش را به خاک نشاند
ترا به خانه زين هر که رهنما گرديد
چسان ز ميکده مخمور بگذرم صائب
نمي توان ز لب بحر تشنه واگرديد