شماره ٤٢٦: تو آفت عقل و جان و ديني
تو آفت عقل و جان و ديني
تو رشک پري و حور عيني
تا چشم تو روي تو نبيند
تو نيز چو خويشتن نبيني
اي در دل و جان من نشسته
يک جال دو جاي چون نشيني
سروي و مهي عجايب تو
نه بر فلک و نه بر زميني
بي روي تو عقل من نه خوبست
در خاتم عقل من نگيني
بر مهر تو دل نهاد نتوان
تو اسب فراق کرده زيني
گه يار قديم را براني
گه يار نوآمده گزيني
اين جور و جفات نه کنونست
ديريست بتا که تو چنيني
اي بوقلمون کيش و دينم
گه کفر مني و گاه ديني